Een paar dagen geleden ben ik begonnen bij de zorgboerderij Hohepa. Voorheen vooral gespecialiseerd in zorg voor mensen met Down Syndroom, maar inmiddels zijn er meer bewoners met een autistische stoornis. Er wonen hier ongeveer 150 cliënten. Daarbij zijn er nog vele cliënten die hier één of meerdere dagen per week komen werken.
De boerderij bestaat uit veel verschillende onderdelen. Er is een kaasmakerij, weverij, kaarsenmakerij, meubelmaker, allerlei schilder- en tekenactiviteiten, een zeer grote groentetuin en ongeveer 60 melkkoeien. Ik werk met name in de tuin. De groente wordt gebruikt voor maaltijden voor de bewoners, verkocht in de winkel, op de markt en gebruikt voor maaltijden voor schoolkinderen.
In de ochtend beginnen we met het oogsten van de groente die die dag wordt verkocht. Na ongeveer een uur werken komen de bewoners ons helpen. Of tenminste, er zijn er een aantal die goed kunnen helpen bij het wassen van de groente, het planten van zaadjes of het wieden van onkruid. Er zijn echter ook meerderen die het leuker vinden om naast je te zitten en te praten, knuffels te geven, je hand vast te houden of bloemen te plukken.
Op mijn eerste dag ontmoette ik Stevie. Stevie heeft een zwaar autistische stoornis waardoor communiceren heel moeilijk is voor hem. Hij heeft echter een grote voorkeur voor lang blond haar en dan met name in een paardenstaart. Dus vanaf onze eerst kennismaking was hij verkocht. Ontzettend lief, maar soms ook een behoorlijke uitdaging. Hij laat mijn hand geen seconde los, dus overal waar ik naartoe ga is hij ook. Als ik plantjes aan het planten ben, dan vind hij het prima om naast mij te zitten. Zolang ik maar binnen een paar meter afstand blijf. Voor zijn zorgbegeleider is het echter heerlijk. Hij zei: “Ik hoef Stevie helemaal niet meer te zoeken, ik wacht gewoon tot ik jou ergens hoor lachen en dan weet ik dat hij daar ook is”.
Buiten Stevie is Tessa ook een vaste hulp. Aangezien iedereen mij hier “Tess” noemt omdat dat makkelijker is uit te spreken dan “Tetske”, hadden wij meteen een band. Ze vindt het geweldig om iedereen te vertellen dat ze een naamgenoot heeft en voor het gemak heeft ze besloten om mij ook “Tessa” te noemen. Tessa heeft het Syndroom van Down en kletst de oren van je hoofd. Een pittige tante die er geen probleem mee heeft om Stevie weg te sturen als ze mijn aandacht wil. Ondanks dat ze fysiek in staat is om werkzaamheden te doen, zit ze liever in het zonnetje verhalen te vertellen. En ja, kan je haar dat verwijten?
Het is geweldig om samen met al deze verschillende mensen te werken. Sommige zijn een grote hulp, andere een welkome afleiding. Al met al gaat er geen dag voorbij zonder knuffels, vrolijk gelach en bossen bloemen die de verschillende mannelijke bewoners komen brengen. Shiny happy people... holding hands. Ik geniet!
Prachtig, wat een mooie ervaring. Liefs :)